تمرین سیاست در افغانستان

تمرین سیاست در افغانستان

صبا به حضرت صدرالممالک از ما گوی

مرا به خیر تو امید نیست شر مرسان

افغانستان در حال حاضر در موقعیتی قرار دارد که هریک از کشور های همسایه و منطقه میخواهند با تثبیت قیمومت خود برای این کشور تصمیم بگیرند و این کشور را که زمانی دوابرقدرت شرق و غرب به میدان آزمایش مخرب ترین سلاح های خود قرار داده بودند امروز جمعی به تمرین سیاست های خود انتخاب نموده .

جلسات مسکو، دوحه ، ایران ، هند و…… همه در راستای آنچه گفتیم میباشد . زیرا :

• در این جلسات نه تنها نماینده ای از خود افغانستان بلکه حتی از یک فرد افغانی به عنوان ناظر هم دعوت نشده و عملا از شرکت شان جلوگیری به عمل آمده است .
• زمانی که کسی از افغانستان در این جلسات نباشد آیا میشود برای این کشور تصمیم گرفت؟
• اصلااختلافاتی که اینها بین خود دارند باعث میگردد تا از تصمیم گیری عاجز باشند .

بطور مثال : در جلسه که بین مشاورین امنیت کشور های منطقه در هند دیروز) چهارشنبه 19عقرب 1400هجری شمسی ) تدویر یافت از پاکستان و چین کسی شرکت نکرده ، زیرا چین و پاکستان از سالها به این سو مشکلات سیاسی و مرزی با هند دارند بناء در یک چنین مجلسی که بخاطر رفع مشکل افغانستان باشد شرکت نمی کنند و به اعتقاد ما این جلسات برای افغانستان نیست زیرا اگر برای افغانستان باشد اینها مشکلات خود می گذارند به وقت دیگرو مجلس دیگر.

موضوع کشمیر که در اصل موضوع آب و بحث اقتصادی است بین هند و پاکستان ایندو کشور را از بدو تشکیل پاکستان تا حالا به دشمنان استراتیژیک تبدیل نموده و سالهاست که هردو از این ناحیه متضرر هستند و همچنان مشکلات سرحدی هند و چین که گاه گاهی به درگیری های فزیکی هم منجر گردیده است . بناء اینها خود مشکل دارند و با وجود مشکلاتی که بین خودشان هست هرگز نمیتوانند مشکل افغانستان را حل نمایند . برطبق ضرب المثل ما « کل طبیب باشد ، سرخود را تداوی می کند»

واقعیت اینست که اگر مشکل افغانستان بصورت منطقه ای و بین المللی حل شود کشور های همسایه ما هرگز قادر به آن نیستند و همچنان قدرت های جهانی در حالیکه خود در رقابت های سیاسی ، اقتصادی و نظامی غرق هستند هرگزمشکلی را در اینجا حل نخواهند توانست.

امروز اگر در افغانستان حکومت همه شمول نیست ، مکاتب اعم از پسر و دختر قسما تعطیل است ، دانشگاه ها اعم از شخصی و دولتی تعطیل است ، بانک های ما غیر فعال و تجارت ما تعطیل و بالارفتن نرخ مواد اولیه اگر بیداد میکند، اگرپرداخت معاش  معلمین و مامورین ما به تعویق افتاده،  عامل همه همین کشور های هستند که ادعا دارند مشکل افغانستان را حل می نمایند . در واقع اینها خود مشکل و مشکل ساز برای افغانستان هستند و گردیده اند.

تازه جمعی را بخاطر اخلال امنیت نسبی که بعد از سالها بوجود آمده تحت عنوان داعش وارد میدان نموده و خون صدها مسلمان را در مساجد ریختند و بیشرمانه هم اظهار میدارند که اینها قوی میشوند.

اگر سوال شود که اینها چگونه قوت می گیرند؟  از کجا تقویت میشوند ؟ اسلحه و مهمات از کجا می کنند؟ اگر خود شان تولید می کنند مرکز تولیدش در کجاست ؟ اصلا مرکز فرماندهی اینجا کجاست ؟ در پاسخ چه خواهند گفت؟ یقینا که نیم کاسه ای زیر کاسه است .

جای تعجب است که این همه دسایس و این همه جنایت را کسانی مرتکب میشوند که خود را مدافع حقوق بشر وحافظ دموکرسی جهانی میدانند.

یکی از مشکلات عمده و مهم ما اینست که  ما از خود غافل هستیم و هرگز بخود نمی آییم.

آنچه را از سر درد میخواهم بگویم اینست که مشکل افغانستان را همانگونه که طی چهار دهه دیده شد هیچ کسی ، کشوری ، سازمانی به شمول سازمان ملل و….. هرگز حل نمی توانند و نمی کنند ، بهترین راه اینست که افغانستان و مردم و قدرتمندانش خود به رفع مشکل و دوای درد این کشور تصمیم گرفته و از همسایه ها و قدرت های منطقه ای و جهانی بخواهند که لطفا افغانستان را بحال خودش رها نمایند. 

من دقیقا به این باور هستم که اگر اینها افغانستان را بحال خود ش رها کنندو ماراهم خداوند توفیق عنایت نماید و ماخود نیز همت نماییم با همدیگر پذیری صادقانه و دوری از نفاق و تعصبات کوری که سالهاست هدیه اش بما ویرانی بوده، همه مشکلات حل خواهد شد.